«Εσύ
είσαι Εγώ!» (δεν ζεις χωρίς εμένα)
Αυτές οι φυλακές
υψίστης ασφαλείας με συναγερμούς και
αισθητήρες φοβίας λέγονται «αγάπη…»
ενώ είναι η αποκόλληση του πλακούντα.
Ένας περιφερόμενος πλακούντας που δεν
λέει να ξεκολλήσει εντελώς και παρασιτεί
σε άλλα σώματα σαν παρασιτικό, εξωμήτριο
έμβρυο που αρνείται να πεθάνει. Οι
βαλσαμωμένες αγάπες που ούτε χωρίζουν,
ούτε είναι μαζί, χρειάζονται πολλαπλά
συντηρητικά για τα βάζα με την σπιτική
μαρμελάδα που φτιάχνουν στις κυψέλες
τους. Τα συντηρητικά λέγονται γκόμενοι
και γκόμενες στην κατάψυξη. Βγάζεις ένα
την φορά για να συντηρήσεις το ιδεώδες
σπιτικό σου και αν ξεμείνεις από απόθεμα
βγαίνεις στην αγορά για προμήθειες. Με
τα χρόνια και την απίστευτη συστολή και
διαστολή του χρόνου που σε κάνει
μικρομέγαλο παιδάκι στο κατώφλι του
σπιτιού σου, γίνεσαι αθώο από σεξουαλικότητα
και ένοχο εγκλημάτων κατά του εαυτού
σου. Στα αληθινά παιδάκια, που δεν
αυξομειώνονται ανά δεκάλεπτο, συμβαίνει
το αντίστροφο. Δεν είναι αθώα από
σεξουαλικότητα αλλά είναι αθώα από το
έγκλημα…
Το
παιδί, αγόρι ή κορίτσι, παίζει και μέσα
στο παιχνίδι του διαλύει και συναρμολογεί
τα μέρη του παιχνιδιού του χωρίς να
εξαρτάται από αυτό. Ακόμη και το πιο
αγαπημένο του παιχνίδι θα το ανταλλάξει
για κάποιο παλιότερο ή θα το δώσει σε
ένα άλλο παιδάκι που δεν έχει για να
παίξουν παρέα. Τα παιδιά ξέρουν να
παίζουν το παιχνίδι της
μη-εξάρτησης. Οι μεγάλοι
το ξεχνούν και κουρνιάζουν από τον φόβο
τους στην μήτρα. Ρίχνουν και τα μαλλιά
μπροστά σαν πέπλο που σκιάζει τα μάτια
για να μην δουν την έξοδο και φοβηθούν
πιο πολύ…Το να γεννιέσαι σαν υποκείμενο
που αγαπάει ένα άλλο υποκείμενο σημαίνει
πάντα να φεύγεις από την σκλαβιά της
μήτρας προς την γη που θα δεις… Προηγείται
το βλέμμα που ρίχνεις, το κεφάλι που
σηκώνεις, έρχεται η άρση του πρώτου
βήματος και ας πούμε ότι ήδη περπατάς.
Περπατάς μόνος σου χωρίς να βυθίζεσαι
στον ίλιγγο της μοναξιάς και τολμάς να
αγαπάς…
Αυτό είναι το
παιχνίδι!
 |
| photo gianpal333 |
