Η
διπλή όψη είναι πολύ της μόδας. Απέξω
Λάιος και από μέσα Οιδίποδας. Τα πόδια
τρυπημένα στους αστραγάλους και δεμένα
με ιμάντες είναι το σύμπτωμα στο σώμα
της κάθε Θήβας όπου δεν έχει τόπο να
σταθείς. Ο νέος Οιδίποδας, όπως και ο
παλιός, είναι ένα παιδί εκτός τόπου και
χρόνου. Χαμένος στην αναπαράσταση του
καθρέφτη του, παραγνωρισμένος, βιασμένος,
με μοναδικό όνομα το όνομα του συμπτώματος
που κατασκεύασαν για αυτόν (πρησμένα
πόδια), παραγνωρίζει κι αυτός μέσα από
τις άδειες κόγχες των ματιών του ό,τι
κι αν δει και τρέχει να πιάσει την όποια
θεσούλα αδειάσει για να έχει ένα τόπο
να σταθεί. Βγάζει τα μάτια του και τιμωρεί
τον εαυτό του για το σφάλμα κάποιου
Άλλου που έμεινε ατιμώρητος. Πηδάει και
σκοτώνει στα τυφλά ενώ συγχρόνως επενδύει
στα πρησμένα του πόδια και το πρήξιμο
όλο και ανεβαίνει πιο ψηλά καθώς αφήνεται
να του «τα πρήζουν» συστηματικά… Αυτή
η επένδυση άρχισε πολύ πιο πριν. Η πρώτη
χορηγός και επενδύτρια πάνω του ήταν η
μάνα του. Κάθε χρόνο του πλήρωνε μια
περιουσία για να πάρει μεταπτυχιακά
ενός έτους. Κάθε φορά που πλησίαζαν οι
εξετάσεις ευχόταν να αρρωστήσει αλλά
δεν αρρώσταινε ποτέ. Ήταν πολύ άτυχος.
Έπαιρνε άριστα και πτυχία αλλά η χορηγός
του δεν χόρταινε επιτυχία με τίποτα.
«Κι
άλλο! Μπορείς και καλύτερα…!»
«Δεν
μπορώ…θα σκάσω! Πνίγομαι…»
«Τεμπέλη!
Κι αν αργότερα δουλεύεις εικοσιτετράωρα,
έχεις οικογένεια και πέντε παιδιά τι
θα κάνεις;»
«Γιατί
να δουλεύω εικοσιτετράωρα;»
«Ηλίθιο
είσαι παιδάκι μου; Με τόσα πτυχία θα
δουλεύεις πιο πολύ από τους άλλους και
θα κάνεις περιουσία. Όταν φτάσεις στα
πενήντα θα δουλεύεις λίγο λιγότερο και
θα έχεις αμύθητα πλούτη!»
Η
φυλακή της γνώσης τον τύλιξε σε μαύρα
σκοτάδια. Έπρεπε να αποδράσει αλλά πως;
Όλο του το σώμα βρισκόταν σε αποσύνθεση.
Έψαχνε να βρει τρόπο να το σκάσει από
την μάνα του αλλά της χρωστούσε πολλά
λεφτά και τον χρέωνε και για το μέλλον
του. Ήταν σαν να προσπαθούσε να ξεφύγει
από την τράπεζα. Γινόταν; Δεν γινόταν…Η
μόνη λύση ήταν να βγάλει ένα σύμπτωμα
και να κρυφτεί μέσα του σαν πτώμα.
Πρήστηκε το στομάχι του και άρχισαν
καούρες και φουσκώματα μαζί με μουδιάσματα
σε όλο του το σώμα. Το ίδιο βράδυ πετάχτηκε
τα μεσάνυχτα στον ύπνο του με τα συμβόλαια
θανάτου να στοιχειώνουν την σκέψη του.
Παντού έβλεπε μπαμπούλες και dead
line
και οι σκιές τους γίνονταν γιγαντιαίες
στα μάτια του. Την πάθαινε σαν τα μικρά
παιδιά που βλέπουν κάτι μικρό και το
κάνουν τεράστιο στην φαντασία τους. Ένα
τραπεζάκι γίνεται μεμιάς σωστός γίγαντας…
 |
| photo gianpal333 |
Αντί για την Ιοκάστη άρπαξε από
το λαιμό το εμφιαλωμένο μπουκάλι με το
ρευστό δηλητήριο που έχει πάντα πάνω
στο γραφείο του και άρχισε να πίνει.
Έβγαλε και τα παπούτσια του γιατί τον
πίεζαν στους αστραγάλους. Έσκυψε και
είδε ότι ήταν πολύ πρησμένοι. Κατέβασε
μονορούφι τον πόνο και την ντροπή και
αντί να χύνει προς τα έξω καυτά δάκρυα
αφέθηκε να χύνει προς τα μέσα υγρό πυρ…
